با تو چه بگویم ؟
            "شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هائل"
               و تو ای چراغ راه ،
                  ای کشتی رهایی ،
         ای خونی که از آن نقطه صحرا ،
             جاودان می تپی و می جوشی ،
                     و در بستر زمان جاری هستی ،
                             و بر همه نسل ها می گذری ،
                و هر زمین حاصلخیزی را سیراب خون می کنی ،
   و هر بذر شایسته را در زیر خاک می شکافی و می شکوفانی ،
          و هر نهال تشنه ای را به برگ و بار حیات و خرمی می نشانی ،
               ای آموزگار بزرگ شهادت !
                                 برقی از آن نور را
            بر این شبستان سیاه و نومید ما بیفکن !
                                                  قطره ای از آن خون را
                             در بستر خشکیده و نیم مرده ما جاری ساز !
                                                 و تفی از آتش آن صحرای آتش خیز را
                                               به این زمستان سرد و فسرده ی ما ببخش !
                                                          ای که "مرگ سرخ" را برگزیدی
                                                     تا عاشقانت را از "مرگ سیاه" برهانی ،
                                                                                     تا با هر قطره خونت ،
                                                         ملتی را حیات بخشی و تاریخی را به تپش آری
                                                                       و کالبد مرده و فسرده عصری را گرم کنی ،
                                                            و بدان جوشش و خروش زندگی و عشق و امید دهی !
                                                                       ایمان ما ، ملت ما ، تاریخ فردای ما ، کالبد زمان ما ،
                                                                                                   " به تو و خون تو محتاج است " .